افراد  و سازمان‌های سرمایه‌گذار( مثل صندوق‌های بازنشستگی و صندوق‌های مشترک  سرمایه‌گذاری) برای کاهش ریسک سرمایه‌گذاری خود در سهام شرکت‌های مختلف  سرمایه‌گذاری می‌کنند. این نوع سرمایه‌گذاری را پرتفوی می‌نامند.ازآنجاکه این نوع مجموعه‌ها دارای ریسک است چه‌بسا نرخ بازده سرمایه‌گذاری با نرخ بازده مورد انتظار متفاوت باشد!

ریسک  یک مجموعه سهام به چندین عامل بستگی دارد که یکی از آن‌ها تعداد سهام آن  مجموعه است .حال این پرسش مطرح می‌شود که آیا دوبرابر کردن تعداد سهام یک  مجموعه می‌تواند ریسک آن را تا نصف کاهش دهد؟ به‌طورکلی پاسخ منفی است.

آن  بخش از ریسک مجموعه سهام را که بتوان کاهش داد (ریسک غیر سیستماتیک)  می‌نامند و بخشی را که از راه افزایش تعداد سهام نتوان کاهش داد (ریسک  سیستماتیک) گویند .

بنابراین ریسک یک گروه سهام متشکل از دو بخش است ریسک کاهش ناپذیر و ریسک کاهش پذیر.

از  عوامل مهم ریسک سیستماتیک تحولات سیاسی و اقتصادی، چرخه‌های تجاری، تورم و  بیکاری است. غالبا ریسک کاهش پذیر را ریسک غیر سیستماتیک می‌نامند این  ریسک آن بخش از کل ریسک مجموعه سهام را که مختص یک شرکت یا صنعت خاص است  نشان می‌دهد. برخی عوامل که باعث پدید آمدن ریسک غیر سیستماتیک می‌شوند از  این قرارند: کالاها و خدمات تولیدی شرکت یا صنعت، اقدامات رقیبان، نوع  مدیریت و ساختار هزینه‌های شرکت .

 بخش  بندی ریسک پرتفوی به دو  بخش سیستماتیک و غیر سیستماتیک تقسیم کاربردهای  نسبتاً مهمی دارد.برای نمونه یک پرتفوی که متشکل از تعداد زیادی سهام است  فقط دارای ریسک سیستماتیک است زیرا ریسک‌های غیر سیستماتیک یکدیگر را حذف و  خنثی می‌کنند و هنگامی‌که تعداد سهام یک پرتفوی به ۴۰ برسد افزایش سهام  نمی‌تواند انحراف معیار آن پرتفوی را کاهش دهد بنابراین نرخ بازده مورد  توقع صاحب یک پرتفوی سهامی که دارای ریسک باشد فقط به نرخ بازده مورد  انتظار و ریسک پرتفوی سیستماتیک آن مجموعه بستگی دارد و به‌هیچ‌وجه به ریسک  و بازده تک‌تک آن سهام موجود در بازار بستگی نخواهد داشت و انحراف معیار  یک پرتفوی سهام کاملاً متنوع به ریسک سیستماتیک هر یک از سهام بستگی دارد .

پس  مهم ترین کاربرد تشکیل سبد ،مدیریت ریسک های موجود در اقتصاد و جامعه  میباشد، بگونه ای که باکاهش یک سهم ،افزایش قیمت سهم دیگر از زیان شما جلو  گیری خواهد کرد.